24 september: Twin Falls - Carson City
Blijf op de hoogte en volg Michael
25 September 2012 | Verenigde Staten, Carson City
Beste lezer,
Vanmorgen hebben we voor het eerst de wekker gezet. Omdat we een groot stuk willen rijden en ook ’s ochtends nog wat willen doen, moesten we gewoon zorgen dat we er vroeg uit zouden gaan.
Om zeven uur loopt de wekker af, en na het opfrissen onder de douche stappen we in de camper en rijden we eerst voor het ontbijt weer richting de IHOP. Weer heerlijk ontbeten met worstjes, spek, roerei en pannenkoeken met appel-kaneel compote en slagroom. We zitten meteen weer vol voor ontbijt en lunch tegelijk. Ook vraagt de camper weer om de volgende tientallen liters brandstof. Ongeveer elke 200 tot 250 miles ( 320 tot 390 km. ) vraagt hij om ongeveer $ 100,- aan brandstof. Dus $ 1,- voor ongeveer 3,5 km. rijden. Valt op zich te overzien, maar als je dit elke dag tankt, dan wordt je toch wel wat huiverig als je creditcard weer tevoorschijn moet komen.
We rijden door Twin Falls heen en zijn op zoek naar de Shoshone Falls. Met behulp van een kaart en de GPS kunnen we de juiste weg vinden, want het staat bijna nergens aangegeven. Alleen midden in de stad zien we op een gegeven moment een klein bruin bordje dat aangeeft dat het nog twee miles is naar de volgende afslag, die ernaar toe leidt.
Uiteindelijk komen we bij de ingang en worden hartelijk begroet door de man die de entree verzorgt. Het kost $ 3,- entree per voertuig. Hij zag direct aan ons dat we uit Europa komen ( hoewel de meeste Amerikanen denken dat we Duitsers zijn…?? ) en vond die mensen altijd zo vrolijk en aardig. Ik vertel de man dat wij dat altijd van Amerikanen vinden.
Hij vertelt ons dat de watervallen op dit moment niet veel water krijgen, wat ik eigenlijk al dacht, en duidt ons op de foto van de folder en zegt: ‘droom maar van die foto, anders is de teleurstelling helemaal zo groot’.
We komen na een paar bochten aan bij de parkeerplaats, en die blijkt op één auto na helemaal leeg. En inderdaad: er valt bijna geen water omdat dat vooral in het voorjaar en najaar ( richting half/eind oktober ) gebeurd. Toch is het een mooie omgeving en is het leuk om er geweest te zijn. Ook vinden we er nog een cache die ingeladen hadden in de GPS. Er zouden twee TB’s in moeten zitten, maar helaas… Voor mij kost het ook wat moeite om de rotsen omhoog te klimmen, hij ligt hemelsbreed ongeveer tien meter hoger, maar toch lukt het me ook om boven te komen.
Als we de cache gelogd hebben gaan we weer terug naar de camper en rijden terug de stad in. We halen bij de Starbucks een koffie, en dus helaas geen mok… en gaan vervolgens op reis.
We rijden via de Highway 93 naar het zuiden. Na ongeveer 40 miles komen we weer in Nevada aan. We hebben inmiddels al heel wat staten gezien: we zijn begonnen in Californië, toen naar Nevada, Arizona, Utah, Idaho, Wyoming, Montana, weer naar Idaho en nu weer in Nevada.
Zodra we weer richting Nevada komen vind ik persoonlijk het landschap ook weer wat mooier worden. Ik hou niet zo van de uitgestrekte boerenlanden en grasvelden ( vooral veel gele kleuren ) in Idaho. Direct zodra je bij Nevada komt komen de rotsachtige bergen en het woestijnlandschap weer in beeld. Bij het plaatsje ‘Jackpot’ ( what’s in a name…) komen we gokstaat Nevada weer binnen.
We rijden door tot aan waar de 93 de I-80 kruist, bij het plaatsje Wells, en rijden vervolgens de Interstate op richting het westen. Op deze Interstate is werkelijk helemaal niets te beleven, zelfs bijna geen mogelijkheden tot tanken of eten. Maar we wilden de snelst mogelijke manier om meer naar het westen te komen.
We rijden flink door en winnen zelfs weer een uur tijd terug omdat we weer in de Pacific Time Zone komen. In eerste instantie dacht ik tot ergens bij Winnemucca te komen, maar het is pas half drie als we daar ongeveer zijn.
We besluiten zover mogelijk richting Lake Tahoe te komen, ons volgende doel. Bij de kruising van de I-80 met de Highway 95 gaan we naar het zuiden, om nog een stuk op Highway 50 te komen.
Wat een verlossing is het om op de 50 te rijden. De I-80 is werkelijk een oerslechte weg met enorm veel gaten, hobbels en ribbels door al het zware vrachtverkeer wat er door de jaren heen overheen is gegaan. De US 50 is net opnieuw geasfalteerd en rijdt heerlijk door. Op veel plaatsen waar er nog geen twee om twee banen liggen zijn ze aan het werk om dat wel zo te krijgen.
Bij Fallon, waar we op de 50 kwamen, zou een RV-park zitten volgens het Good Sam-boek. Dat is een groep waarbij campingeigenaren zich kunnen aansluiten, en mensen die er lid van zijn krijgen 10% korting op de staplaats. Helaas, wat ik al dacht, ligt het park récht naast de weg. Dat hadden we afgelopen nacht ook al met de KOA-camping bij Twin Falls, en we hebben bijna geen oog dicht gedaan. Dus maar niet nog een keer.
We besluiten dan maar meteen door te rijden tot aan Carson City, de hoofdstad van Nevada. Hier hebben we ook een RV ‘Resort’(!) in het boek staan, die gewaardeerd staat met voor de ligging een 9,5 als cijfer… Zou dus goed moeten komen.
Het is nog een flink stuk rijden uiteindelijk, zeker ook als we Carson City door zijn, zijn we er nog niet helemaal, en uiteindelijk is het half zeven plaatselijke tijd als we aankomen bij een RV plaats, die náást de US 50 ligt. Hoe komen mensen er bij om zo’n campground dan met een 9,5 voor ligging te waarderen, zou je zeggen? Geen idee, ligging en bereikbaarheid zijn wat mij betreft toch twee verschillende dingen.
Ik heb geen puf meer om nog verder te rijden. We hebben vandaag 480 miles gereden….bijna 800 km. Maar het voordeel hiervan is, dat we bijna twee dagen die we als rijdagen gepland hadden, gewonnen hebben.
Ik doe nog een was, we maken dit verhaal, en we eten nog wat, en hoe het slaapt, dat merken we straks wel.
Iedereen die tot nu toe gereageerd heeft: nogmaals, hartstikke leuk! Tot de volgende keer! De foto’s zijn uiteraard ook weer te zien op: http://michaelwesseling.magix.net/album#/alle-albums/
Wat ik anderen vergat te vertellen: vergeet niet door te scrollen naar beneden, naar het juiste jaar.
Vanmorgen hebben we voor het eerst de wekker gezet. Omdat we een groot stuk willen rijden en ook ’s ochtends nog wat willen doen, moesten we gewoon zorgen dat we er vroeg uit zouden gaan.
Om zeven uur loopt de wekker af, en na het opfrissen onder de douche stappen we in de camper en rijden we eerst voor het ontbijt weer richting de IHOP. Weer heerlijk ontbeten met worstjes, spek, roerei en pannenkoeken met appel-kaneel compote en slagroom. We zitten meteen weer vol voor ontbijt en lunch tegelijk. Ook vraagt de camper weer om de volgende tientallen liters brandstof. Ongeveer elke 200 tot 250 miles ( 320 tot 390 km. ) vraagt hij om ongeveer $ 100,- aan brandstof. Dus $ 1,- voor ongeveer 3,5 km. rijden. Valt op zich te overzien, maar als je dit elke dag tankt, dan wordt je toch wel wat huiverig als je creditcard weer tevoorschijn moet komen.
We rijden door Twin Falls heen en zijn op zoek naar de Shoshone Falls. Met behulp van een kaart en de GPS kunnen we de juiste weg vinden, want het staat bijna nergens aangegeven. Alleen midden in de stad zien we op een gegeven moment een klein bruin bordje dat aangeeft dat het nog twee miles is naar de volgende afslag, die ernaar toe leidt.
Uiteindelijk komen we bij de ingang en worden hartelijk begroet door de man die de entree verzorgt. Het kost $ 3,- entree per voertuig. Hij zag direct aan ons dat we uit Europa komen ( hoewel de meeste Amerikanen denken dat we Duitsers zijn…?? ) en vond die mensen altijd zo vrolijk en aardig. Ik vertel de man dat wij dat altijd van Amerikanen vinden.
Hij vertelt ons dat de watervallen op dit moment niet veel water krijgen, wat ik eigenlijk al dacht, en duidt ons op de foto van de folder en zegt: ‘droom maar van die foto, anders is de teleurstelling helemaal zo groot’.
We komen na een paar bochten aan bij de parkeerplaats, en die blijkt op één auto na helemaal leeg. En inderdaad: er valt bijna geen water omdat dat vooral in het voorjaar en najaar ( richting half/eind oktober ) gebeurd. Toch is het een mooie omgeving en is het leuk om er geweest te zijn. Ook vinden we er nog een cache die ingeladen hadden in de GPS. Er zouden twee TB’s in moeten zitten, maar helaas… Voor mij kost het ook wat moeite om de rotsen omhoog te klimmen, hij ligt hemelsbreed ongeveer tien meter hoger, maar toch lukt het me ook om boven te komen.
Als we de cache gelogd hebben gaan we weer terug naar de camper en rijden terug de stad in. We halen bij de Starbucks een koffie, en dus helaas geen mok… en gaan vervolgens op reis.
We rijden via de Highway 93 naar het zuiden. Na ongeveer 40 miles komen we weer in Nevada aan. We hebben inmiddels al heel wat staten gezien: we zijn begonnen in Californië, toen naar Nevada, Arizona, Utah, Idaho, Wyoming, Montana, weer naar Idaho en nu weer in Nevada.
Zodra we weer richting Nevada komen vind ik persoonlijk het landschap ook weer wat mooier worden. Ik hou niet zo van de uitgestrekte boerenlanden en grasvelden ( vooral veel gele kleuren ) in Idaho. Direct zodra je bij Nevada komt komen de rotsachtige bergen en het woestijnlandschap weer in beeld. Bij het plaatsje ‘Jackpot’ ( what’s in a name…) komen we gokstaat Nevada weer binnen.
We rijden door tot aan waar de 93 de I-80 kruist, bij het plaatsje Wells, en rijden vervolgens de Interstate op richting het westen. Op deze Interstate is werkelijk helemaal niets te beleven, zelfs bijna geen mogelijkheden tot tanken of eten. Maar we wilden de snelst mogelijke manier om meer naar het westen te komen.
We rijden flink door en winnen zelfs weer een uur tijd terug omdat we weer in de Pacific Time Zone komen. In eerste instantie dacht ik tot ergens bij Winnemucca te komen, maar het is pas half drie als we daar ongeveer zijn.
We besluiten zover mogelijk richting Lake Tahoe te komen, ons volgende doel. Bij de kruising van de I-80 met de Highway 95 gaan we naar het zuiden, om nog een stuk op Highway 50 te komen.
Wat een verlossing is het om op de 50 te rijden. De I-80 is werkelijk een oerslechte weg met enorm veel gaten, hobbels en ribbels door al het zware vrachtverkeer wat er door de jaren heen overheen is gegaan. De US 50 is net opnieuw geasfalteerd en rijdt heerlijk door. Op veel plaatsen waar er nog geen twee om twee banen liggen zijn ze aan het werk om dat wel zo te krijgen.
Bij Fallon, waar we op de 50 kwamen, zou een RV-park zitten volgens het Good Sam-boek. Dat is een groep waarbij campingeigenaren zich kunnen aansluiten, en mensen die er lid van zijn krijgen 10% korting op de staplaats. Helaas, wat ik al dacht, ligt het park récht naast de weg. Dat hadden we afgelopen nacht ook al met de KOA-camping bij Twin Falls, en we hebben bijna geen oog dicht gedaan. Dus maar niet nog een keer.
We besluiten dan maar meteen door te rijden tot aan Carson City, de hoofdstad van Nevada. Hier hebben we ook een RV ‘Resort’(!) in het boek staan, die gewaardeerd staat met voor de ligging een 9,5 als cijfer… Zou dus goed moeten komen.
Het is nog een flink stuk rijden uiteindelijk, zeker ook als we Carson City door zijn, zijn we er nog niet helemaal, en uiteindelijk is het half zeven plaatselijke tijd als we aankomen bij een RV plaats, die náást de US 50 ligt. Hoe komen mensen er bij om zo’n campground dan met een 9,5 voor ligging te waarderen, zou je zeggen? Geen idee, ligging en bereikbaarheid zijn wat mij betreft toch twee verschillende dingen.
Ik heb geen puf meer om nog verder te rijden. We hebben vandaag 480 miles gereden….bijna 800 km. Maar het voordeel hiervan is, dat we bijna twee dagen die we als rijdagen gepland hadden, gewonnen hebben.
Ik doe nog een was, we maken dit verhaal, en we eten nog wat, en hoe het slaapt, dat merken we straks wel.
Iedereen die tot nu toe gereageerd heeft: nogmaals, hartstikke leuk! Tot de volgende keer! De foto’s zijn uiteraard ook weer te zien op: http://michaelwesseling.magix.net/album#/alle-albums/
Wat ik anderen vergat te vertellen: vergeet niet door te scrollen naar beneden, naar het juiste jaar.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
