17 september: Las Vegas - Provo
Blijf op de hoogte en volg Michael
18 September 2012 | Verenigde Staten, Provo
Beste lezer,
Gisterenavond nog druk bezig geweest met alle gekochte spullen terug in de koffers te krijgen, wat uiteraard natuurlijk niet meer ging lukken. Dus naast twee overvolle koffers ook nog maar een grote tas met alle nieuwe spullen ingepakt.
Het is twaalf uur als we in slaap vallen in de kamer van het Bellagio.
Vanochtend om 06.00 uur gaat de wekker. Een kort nachtje dus, en we hebben moeite om wakker te worden. Toch zullen we eruit moeten want we worden straks opgehaald door de camperverhuurder.
Rond half zeven lopen we de hotelkamer uit, het uitchecken is zo gebeurd. Een voordeel van zo vroeg vertrekken is dat er werkelijk geen enkele andere gast bij de receptie staat. Waren gisterenavond overigens de speeltafels bijna allemaal bezet in het casino, nu was de hal bijna leeg. Toch zijn er altijd een paar die-hards die zelfs ’s ochtends om half zeven aan de speeltafel zitten. Het casino is dan ook gewoon dag en nacht open.
We lopen het hotel uit waar altijd diverse taxi’s staan te wachten, en laten ons wegbrengen naar het Excalibur hotel. De taxi-chauffeur weet meteen waarvoor we weggebracht worden als we de plek noemen waar we moesten wachten op de camperverhuurder. Als we vier minuten later bij dat hotel aankomen, dan snappen we ook waarom: iedereen uit de buurt die een excursie of iets dergelijks boekt of opgehaald moet worden, wordt op dát punt opgehaald. We zijn erg op tijd, om tien voor zeven, terwijl we pas om half acht verwacht worden, maar ik ben altijd liever op tijd dan net te laat. Gelukkig zit er in het hotel een Starbucks. Een erg prijzige trouwens.
We zitten uiteindelijk, uiteraard, tot tien voor acht te wachten, als het busje van Moturis aan komt rijden. We zijn de enigen die hij hoeft op te pikken en rijden naar het verre zuiden van Las Vegas, het uiterste puntje van Las Vegas Boulevard South. De verhuurder blijkt ons nog te herkennen van twee jaar geleden. Wij dachten hem ook al te herkennen, maar hij had nu een snor en een hoofd vol met haar, en scheen toen helemaal kaal te zijn. Maar goed, toch dezelfde man dus.
Na het nodig papierwerk krijgen we nog even een uitleg over hoe alles ook al weer precies werkt, en kunnen we op stap. Eerst op weg naar de Wal*Mart voor de nodige boodschappen.
Het is wel weer even flink wennen, met zo’n gevaarte op pad te gaan. Vooral de spiegels afstellen is even goed kijken, en de breedte inschatten tussen de wegbelijning is even wennen. Het rempedaal is veel te stevig om met m’n rechtervoet te gebruiken dus rem ik met m’n linkervoet. Even wennen, maar het kan wel.
In de Wal*Mart doen we onze boodschappen en halen we meteen een tree van 36 flesjes water voor maar $ 3,98. Gelukkig hebben we net ontbeten, zodat we niet hoeven te luisteren naar onze maag terwijl we inkopen. We slaan weer wat Ben & Jerry’s in, die hier goedkoop zijn, maar wel flink wat duurder dan twee jaar geleden. Toch blijft $ 3,48 ( ongeveer € 2,75 ) natuurlijk niet duur in vergelijking met Nederland.
Rond een uur of elf kunnen we dan daadwerkelijk op pad. We proberen vandaag tot in de buurt van Provo te komen, net onder Salt Lake City.
De rit gaat vrij voorspoedig, hoewel er wel heel veel wegwerkzaamheden op de I-15 zijn. Hele stukken van ruim 20 kilometer zijn teruggebracht tot 1 baan, met aan de afgesloten zijde ook nog grote pillonen. Goed opletten met sturen dus.
Bij St. George, net over de grens in Utah, stoppen we even bij de Starbucks voor koffie en cakejes. Bovendien halen we hier een mok van Utah, weer een voor de verzameling.
Als we wel door kunnen rijden, dan kunnen we ook goed doorrijden, want er zijn veel stukken waar je 80 mp/h mag rijden, dat is tegen de 130 km/u. Er stond ook bij dat dit een test was om te kijken hoe mensen daarop rijden.
Na 475 km. gaan we de eerste keer tanken. Even slikken weer, want er gaat voor ruim $ 110,- in, tegen een prijs van $ 4,01 per gallon ( 3,58 liter ). Omgerekend dus toch nog niet zo heel slecht, want dat is omgerekend bijna 1:4. Dat gaat denk ik nog wel verslechteren. We rijden overigens heel veel op de cruise control, zodat ik m’n been kan ontzien, en het rijdt natuurlijk prettiger. Toch zegt dat denk ik niet zo heel veel, want de automaat schakelt flink terug als we heuvel op moeten, en haalt zo door tot 5000 toeren. Soms blijft ie er dan te lang op hangen, maar even de cruise control eraf, zodat de snelheid iets terugvalt, en meteen weer op, doet wonderen. Het toerental zakt dan terug naar 3000.
Uiteindelijk komen we toch zover als ik had gehoopt en redden we het tot Provo. We hebben vandaag bijna 404 miles gereden, dat is 640 km, tussen 11.00 en 18.30, want zo laat waren we op de campground bij Provo. Alleen is het hier al een uur later, want we zitten in Utah.
De receptie is al gesloten, maar er zijn vrijwel altijd mogelijkheden om nog zelf in te checken, want ze laten altijd informatie achter over het zelf uitkiezen van een plaats, en dan geld achterlaten voor betaling. We kiezen een plekje uit, het is alleen maar voor overnachting en het is al bijna donker, en installeren ons. Helaas lukt het ons niet om de waterslang aan te sluiten op de waterkraan, de verbinding die deze slang heeft kennen we niet. In principe krijgen we nu geen code voor de douches en toiletten, daarop gebasseerd zijn de prijzen iets lager dan normaal, maar Madelon is zo slim om de resevering van een ander van het prikbord te pakken, waarin de pincode staat vermeld.
We pakken de koffers uit en eindelijk ligt dan alles in de kastjes voor de rest van de vakantie. Niet meer uit de koffer leven, heerlijk.
Deze campground is echt vergéven van de muggen. We hadden de raampjes, die horren hebben, open, maar door een klein gaatje komen er echt tientallen binnen. Ze zitten ook met tientallen tegen de hor aangeplakt. Uiteindelijk de ramen maar weer dichtgedaan en vrijwel alle muggen kunnen vangen. Binnen blijven dus maar.
Morgen een kortere reis, van Provo naar Bear Lake. Helaas kunnen we het verhaal op dit moment nog niet uploaden. Er wordt aangegeven dat er Wifi zou zijn, maar we krijgen geen netwerkverbinding. Volgende keer dus maar.
Tot de volgende keer!
Gisterenavond nog druk bezig geweest met alle gekochte spullen terug in de koffers te krijgen, wat uiteraard natuurlijk niet meer ging lukken. Dus naast twee overvolle koffers ook nog maar een grote tas met alle nieuwe spullen ingepakt.
Het is twaalf uur als we in slaap vallen in de kamer van het Bellagio.
Vanochtend om 06.00 uur gaat de wekker. Een kort nachtje dus, en we hebben moeite om wakker te worden. Toch zullen we eruit moeten want we worden straks opgehaald door de camperverhuurder.
Rond half zeven lopen we de hotelkamer uit, het uitchecken is zo gebeurd. Een voordeel van zo vroeg vertrekken is dat er werkelijk geen enkele andere gast bij de receptie staat. Waren gisterenavond overigens de speeltafels bijna allemaal bezet in het casino, nu was de hal bijna leeg. Toch zijn er altijd een paar die-hards die zelfs ’s ochtends om half zeven aan de speeltafel zitten. Het casino is dan ook gewoon dag en nacht open.
We lopen het hotel uit waar altijd diverse taxi’s staan te wachten, en laten ons wegbrengen naar het Excalibur hotel. De taxi-chauffeur weet meteen waarvoor we weggebracht worden als we de plek noemen waar we moesten wachten op de camperverhuurder. Als we vier minuten later bij dat hotel aankomen, dan snappen we ook waarom: iedereen uit de buurt die een excursie of iets dergelijks boekt of opgehaald moet worden, wordt op dát punt opgehaald. We zijn erg op tijd, om tien voor zeven, terwijl we pas om half acht verwacht worden, maar ik ben altijd liever op tijd dan net te laat. Gelukkig zit er in het hotel een Starbucks. Een erg prijzige trouwens.
We zitten uiteindelijk, uiteraard, tot tien voor acht te wachten, als het busje van Moturis aan komt rijden. We zijn de enigen die hij hoeft op te pikken en rijden naar het verre zuiden van Las Vegas, het uiterste puntje van Las Vegas Boulevard South. De verhuurder blijkt ons nog te herkennen van twee jaar geleden. Wij dachten hem ook al te herkennen, maar hij had nu een snor en een hoofd vol met haar, en scheen toen helemaal kaal te zijn. Maar goed, toch dezelfde man dus.
Na het nodig papierwerk krijgen we nog even een uitleg over hoe alles ook al weer precies werkt, en kunnen we op stap. Eerst op weg naar de Wal*Mart voor de nodige boodschappen.
Het is wel weer even flink wennen, met zo’n gevaarte op pad te gaan. Vooral de spiegels afstellen is even goed kijken, en de breedte inschatten tussen de wegbelijning is even wennen. Het rempedaal is veel te stevig om met m’n rechtervoet te gebruiken dus rem ik met m’n linkervoet. Even wennen, maar het kan wel.
In de Wal*Mart doen we onze boodschappen en halen we meteen een tree van 36 flesjes water voor maar $ 3,98. Gelukkig hebben we net ontbeten, zodat we niet hoeven te luisteren naar onze maag terwijl we inkopen. We slaan weer wat Ben & Jerry’s in, die hier goedkoop zijn, maar wel flink wat duurder dan twee jaar geleden. Toch blijft $ 3,48 ( ongeveer € 2,75 ) natuurlijk niet duur in vergelijking met Nederland.
Rond een uur of elf kunnen we dan daadwerkelijk op pad. We proberen vandaag tot in de buurt van Provo te komen, net onder Salt Lake City.
De rit gaat vrij voorspoedig, hoewel er wel heel veel wegwerkzaamheden op de I-15 zijn. Hele stukken van ruim 20 kilometer zijn teruggebracht tot 1 baan, met aan de afgesloten zijde ook nog grote pillonen. Goed opletten met sturen dus.
Bij St. George, net over de grens in Utah, stoppen we even bij de Starbucks voor koffie en cakejes. Bovendien halen we hier een mok van Utah, weer een voor de verzameling.
Als we wel door kunnen rijden, dan kunnen we ook goed doorrijden, want er zijn veel stukken waar je 80 mp/h mag rijden, dat is tegen de 130 km/u. Er stond ook bij dat dit een test was om te kijken hoe mensen daarop rijden.
Na 475 km. gaan we de eerste keer tanken. Even slikken weer, want er gaat voor ruim $ 110,- in, tegen een prijs van $ 4,01 per gallon ( 3,58 liter ). Omgerekend dus toch nog niet zo heel slecht, want dat is omgerekend bijna 1:4. Dat gaat denk ik nog wel verslechteren. We rijden overigens heel veel op de cruise control, zodat ik m’n been kan ontzien, en het rijdt natuurlijk prettiger. Toch zegt dat denk ik niet zo heel veel, want de automaat schakelt flink terug als we heuvel op moeten, en haalt zo door tot 5000 toeren. Soms blijft ie er dan te lang op hangen, maar even de cruise control eraf, zodat de snelheid iets terugvalt, en meteen weer op, doet wonderen. Het toerental zakt dan terug naar 3000.
Uiteindelijk komen we toch zover als ik had gehoopt en redden we het tot Provo. We hebben vandaag bijna 404 miles gereden, dat is 640 km, tussen 11.00 en 18.30, want zo laat waren we op de campground bij Provo. Alleen is het hier al een uur later, want we zitten in Utah.
De receptie is al gesloten, maar er zijn vrijwel altijd mogelijkheden om nog zelf in te checken, want ze laten altijd informatie achter over het zelf uitkiezen van een plaats, en dan geld achterlaten voor betaling. We kiezen een plekje uit, het is alleen maar voor overnachting en het is al bijna donker, en installeren ons. Helaas lukt het ons niet om de waterslang aan te sluiten op de waterkraan, de verbinding die deze slang heeft kennen we niet. In principe krijgen we nu geen code voor de douches en toiletten, daarop gebasseerd zijn de prijzen iets lager dan normaal, maar Madelon is zo slim om de resevering van een ander van het prikbord te pakken, waarin de pincode staat vermeld.
We pakken de koffers uit en eindelijk ligt dan alles in de kastjes voor de rest van de vakantie. Niet meer uit de koffer leven, heerlijk.
Deze campground is echt vergéven van de muggen. We hadden de raampjes, die horren hebben, open, maar door een klein gaatje komen er echt tientallen binnen. Ze zitten ook met tientallen tegen de hor aangeplakt. Uiteindelijk de ramen maar weer dichtgedaan en vrijwel alle muggen kunnen vangen. Binnen blijven dus maar.
Morgen een kortere reis, van Provo naar Bear Lake. Helaas kunnen we het verhaal op dit moment nog niet uploaden. Er wordt aangegeven dat er Wifi zou zijn, maar we krijgen geen netwerkverbinding. Volgende keer dus maar.
Tot de volgende keer!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
